ممتاز، منهنجي پٽ، ساميءَ جي مٽن جيان منهنجي شاعريءَ جا جيڪي مٽ کولڻ ۽ ونڊڻ شروع ڪيا آهن، تن مان هاڻي مون کي به پڪ ٿئي ٿي ته آئون به واقعي شاعر آهيان ۽ شاعرن وانگر سوچيان ۽ لکان ٿو. اڄوڪي هن نظم ۾ مون معاشري کي احساس ڏيارڻ جي ڪوشش ڪئي آهي ته ڪنهن به فرد کي نظرانداز ڪرڻ يا ان جي لياقتن خواهه صلاحيتن مان مستفيد نه ٿيڻ هاڃيڪار نتيجا ڪڍي ٿو. ڇو ته فرد ئي قيادت مهيا ڪندا آهن ۽ تحريڪن کي مثبت موڙ ڏيندا آهن. دنيا پنهنجي ڪک کي به لک ڄاڻي ٿي پر اسان وٽ موتيءَ جهڙن ماڻهن جو ڪو قدر ڪونهي. ان بيقدريءَ جا جيڪي نتيجا نڪرندا، انهن جي جهلڪ هن اڄوڪي نظم ۾ نظر ايندي. (ڊاڪٽر در محمد پٺاڻ)
No comments:
Post a Comment